Μέρος Δ’: Ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μας στα Γρεβενά

Όπως σας είχα αναφέρει, στην προηγούμενη ανάρτηση, για την τελευταία μέρα αφήσαμε τη Σαμαρίνα το ξακουστό βλαχοχώρι.

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί για Φιλιππαίους, μια διαδρομή που είχαμε ξανακάνει μέχρι το χωματόδρομο που οδηγεί στο Δοτσικό. Επιλέξαμε να πάμε μέσω Φιλιππαίων και να επιστρέψουμε από τη Σμίξη ώστε να επισκεφτούμε και το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας.

Πηγαίνοντας, λίγο μετά τη διασταύρωση για Δοτσικό, είδαμε μια ταμπέλα που έγραφε: «Μνημείο Πεσόντων Αννίτσας» και έδειχνε προς το βουνό δεξιά μας. Εκεί, μέσα στην ερημιά, στην κορυφή του υψώματος «ΑΝΝΙΤΣΑ» τιμώνται οι 120 πεσόντες της μάχης που έγινε στις 2 Νοεμβρίου του 1940.

Η θέα από εκείνο το σημείο είναι κάτι περισσότερο από μαγευτική!!

Μετά από τη μικρή αυτή στάση συνεχίσαμε την πορεία μας μέχρι τη Σαμαρίνα που βρίσκεται στα 1650 μέτρα υψόμετρο, χτισμένη αμφιθεατρικά  στις πλαγιές του Σμόλικα, της ψηλότερης κορυφής της Πίνδου.

Λίγο πριν τη Σαμαρίνα

Σαμαρίνα

Έχοντας στο νου τα χωριά που είχαμε επισκεφτεί τις προηγούμενες μέρες ξαφνιαστήκαμε από το μέγεθος της αλλά και από τα καταστήματα που υπήρχαν για την εξυπηρέτηση των κατοίκων και των ταξιδιωτών. Στην κεντρική πλατεία ο κόσμος απολάμβανε τον καφέ ή το φαγητό του, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν τον περίπατό τους.

Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το παλιό δημοτικό σχολείο στο οποίο πλέον στεγάζεται η βιβλιοθήκη του Δήμου ( απ’ ότι μας είπαν υπάρχουν πάνω από 6000 τίτλοι). Στο προαύλιο θα θαυμάσετε την μεγάλη εκκλησία της Κοίμησις της Θεοτόκου στης οποίας το Ιερό έχει φυτρώσει ένα πεύκο!!

Ιερός Ναός Κοίμησις της Θεοτόκου

Το προαύλιο αυτό είναι ο τόπος συνάντησης των παιδιών, εκεί παίζουν μπάλα, τρέχουν και διασκεδάζουν. Δυστυχώς το χειμώνα η Σαμαρίνα ερημώνει, μένουν μόνο οι ξενοδόχοι και κάποιοι από τους καταστηματάρχες.

Στην περίπτωση που επιλέξετε τη Σαμαρίνα, για να κάνετε τις διακοπές σας, θα έχετε τη δυνατότητα να περπατήσετε στα μονοπάτια του Σμόλικα και να απολαύσετε τη φύση. Για φαγητό οι επιλογές περιορίζονται στο κρέας και δη στο αρνίσιο γι’ αυτό πριν ξεκινήσετε ελέγξτε τη χοληστερίνη σας!! Εμείς επειδή το είχαμε μπουχτίσει  φύγαμε προς το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας και από κει κατεβήκαμε στο Δίστρατο για πέστροφα (το Δίστρατο ανήκει στο Νομό Ιωαννίνων και η τοποθεσία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι απόκοσμα όμορφη. Χτισμένο ανάμεσα σε απόκρημνες χαράδρες, γεμάτο με ρυάκια που καταλήγουν στον Αώο ποταμό, με κέδρους, οξιές, πεύκα κ.α. δέντρα να προσφέρουν απλόχερα τη δροσιά τους, αξίζει να το επισκεφτείτε.).

Δίστρατο

Η παραπάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη από την ταβέρνα που καθίσαμε για φαγητό.

λίγο μετά το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας, μαύρη πεύκη..

Επιστρέψαμε αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο για ξεκούραση γιατί το βράδυ θα πηγαίναμε στη γιορτή των μανιταριών στους Φιλιππαίους, στην πρώην κατασκήνωση «Κουρούνας».

Ένα θα σας πω, δεν έχω βρεθεί ξανά σε τέτοια γιορτή – πανηγύρι στην Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο το θέμα που διέφερε (τα μανιτάρια δηλαδή), ήταν οι ομιλίες με αντικείμενο τους μύκητες, η δυνατότητα να τους δεις στο μικροσκόπιο, οι κατασκηνωτές με τα sleeping bags και τις σκηνές τους, τα παιχνίδια για τα μικρά και μεγάλα παιδιά, οι πάγκοι με τα πολλά διαφορετικά καλούδια (φαγώσιμα και μη), οι τέντες με τα πρόχειρα τραπέζια για το φαγοπότι, η μεγάλη σκηνή που φιλοξενούσε τους τραγουδοποιούς και πολύς πολύς κόσμος!!!

Για όσους ενδιαφέρονται για του χρόνου οι κατασκηνώσεις βρίσκονται 2-3 χιλιόμετρα έξω από το χωριό σε μια κατάφυτη πανέμορφη περιοχή. Μη λησμονήσετε να φάτε μανιτάρια!!!!

Κάπως έτσι και με αρκετή παραδοσιακή μουσική έφθασε στο τέλος της η νύχτα…. την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής.

Κάποια στιγμή ελπίζω να μας ξαναφέρει ο δρόμος σε αυτά τα μέρη.

Μέρος Γ’: Ταξίδι στη Βάλια Κάλντα

Ξημέρωσε η τρίτη μέρα των διακοπών μας στη Βάλια Κάλντα και αφού φάγαμε ένα πραγματικά καλό πρωινό από το μπουφέ του ξενοδοχείου, ξεκινήσαμε με προορισμό το Σπήλαιο.

Πήραμε το δρόμο για Ζιάκα και μετά από λίγα χιλιόμετρα και ένα αρκετά στενό δρόμο με πολλές καταπτώσεις βράχων, βρεθήκαμε στην είσοδο του χωριού. Εκεί  βρίσκεται η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου με έτος ίδρυσης το 1633 και πολλές και αξιόλογες αγιογραφίες (αν είναι ανοιχτή να την επισκεφτείτε).

Λίγα μέτρα πιο πάνω είναι η πλατεία όπου μπορείτε να φάτε, να πιείτε καφέ και να  απολαύσετε τα γύρω λιθόχτιστα σπίτια, όπως και τη μικρή βιβλιοθήκη. Αυτό το χωριό, όπως και το Δοτσικό είναι από τα ομορφότερα της περιοχής.

Καθίσαμε, λοιπόν, για ένα καφεδάκι και πιάσαμε την κουβέντα με τους ντόπιους. Μας πρότειναν να πάμε με τα πόδια στο παρατηρητήριο που ήταν πολύ κοντά και να θαυμάσουμε από εκεί τη θέα προς την κοιλάδα Κανάβη, εκεί που βρίσκεται δηλαδή το γεφύρι της Πορτίτσας.

Ξεκινήσαμε λοιπόν για το παρατηρητήριο και σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στο ύψωμα. Η θέα ήταν όντως εκπληκτική!! Όπου κι αν γύριζες το βλέμμα, το τοπίο σε μαγνήτιζε

αριστερά έβλεπες την εκκλησία και δεξιά…

την Κοιλάδα!! Δυστυχώς η φωτογραφία δεν αποτυπώνει ούτε στο ελάχιστο την ομορφιά του τοπίου.

Μετά τη μικρή μας περιπλάνηση στο χωριό αποφασίσαμε να κατέβουμε στο γεφύρι, είχαμε διαβάσει και δει φωτογραφίες της Πορτίτσας και δεν θέλαμε να χάσουμε το θέαμα..

Στην αρχή ο χωματόδρομος, αν και στενός, ήταν σε καλή κατάσταση και δεν μας προϊδέασε γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Η συνέχεια όμως ήταν περιπετειώδεις … ο δρόμος γεμάτος πέτρες και με μεγάλη κλίση, κλειστές στροφές (ευτυχώς είχαν ρίξει στις περισσότερες τσιμέντο) και εμείς με το άγχος πως θα επιστρέψουμε. Τελικά φθάσαμε κάτω, αφήσαμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε με τα πόδια προς την είσοδο του φαραγγιού

Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται στο βάθος η είσοδός του.

Αν και το τοπίο ήταν απαράμιλλης ομορφιάς, μας είχε χαλάσει τόσο πολύ η διαδρομή που δεν το πολύ ευχαριστηθήκαμε. Τις επόμενες ημέρες ακούσαμε πολλά για αυτή τη διαδρομή, η συμβουλή μου είναι πως αν έχετε καινούργιο αμάξι και δη χαμηλό, μην το τολμήσετε. Εκεί θέλει παλιό τζιπ ή αγροτικό, εκτός αν δεν σας νοιάζει αν θα κάνετε ζημιά στο αυτοκίνητό σας.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας πεταχτήκαμε στην Αλατόπετρα ένα μικρό όμορφο οικισμό, κοντά στο Πολυνέρι, ο οποίος είναι περιτριγυρισμένος από πανέμορφο δάσος. Εκεί υπάρχει και ένα ξενοδοχείο που μας φάνηκε όμορφο, εξωτερικά τουλάχιστον, το Τυμφαία.

Για την επόμενη ημέρα το «πρόγραμμα» έλεγε Σαμαρίνα, το γνωστό και πολυτραγουδισμένο βλαχοχώρι, γι’ αυτό όμως  θα σας μιλήσω στην επόμενη ανάρτηση.. μέχρι τότε να είστε καλά.

Μέρος Β’ : Ταξίδι στη Βάλια Κάλντα

Τη δεύτερη ημέρα παραμονής μας στο Νομό Γρεβενών κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στην ομώνυμη πόλη. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο δημοτικό parking και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο σε αναζήτηση του καταστήματος «ΜΑΝΙΤΑΡΟπροϊόντα»,  εκεί, που όπως μας είχαν πει, θα βρίσκαμε τα περίφημα αφυδατωμένα μανιτάρια της Πίνδου και άλλα προϊόντα όπως το απίστευτο λικέρ με αγριοφράουλα!!

Αφού κάναμε τις αγορές μας περπατήσαμε  στην πλατεία Ελευθερίας όπου θαυμάσαμε το μεγάλο ρολόι (από την εποχή της Τουρκοκρατίας) και πιό κάτω τα μεγάλα γλυπτά μανιτάρια που είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης. Για να ξαποστάσουμε  επιλέξαμε ένα από τα πολλά καφέ που υπάρχουν στον πεζόδρομο της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πίνοντας τον καφέ μας και κοιτάζοντας το χάρτη αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το Δοτσικό. Μας είχαν πει πως είναι από τα ομορφότερα – γραφικά χωριά της περιοχής, με πολλά πέτρινα σπίτια και το περίφημο μονότοξο γεφύρι.

Βγαίνοντας από την πόλη δυστυχώς χάσαμε τη διασταύρωση και έτσι συνεχίσαμε προς Μαυρανέους (εδώ θα κάνω μια μεγάλη παρένθεση για να σας πω πως εκεί βρίσκεται το μοναδικό βενζινάδικο που εξυπηρετεί όλα τα χωριά-βλαχοχώρια που βρίσκονται μετά τους Μαυρανέους, οπότε όπου κι αν επιλέξετε να μείνετε θα πρέπει να γεμίσετε το ρεζερβουάρ σας, επίσης εκεί θα βρείτε και το μοναδικό φαρμακείο). Στα Αναβρυτά κάναμε δεξιά και ακολουθήσαμε τον ασφαλτοστρωμένο, πλέον, δρόμο μέχρι τον προορισμό μας. Η φύση ήταν υπέροχη, γαλήνια, νόμιζες πως ήσουν ο μοναδικός της επισκέπτης…. Ξάφνου, αριστερά, χαμηλά,  ανάμεσα στα βουνά και τον ποταμό Δοτσικιώτη ξεπρόβαλε το χωριό….τι  όνειρο!!!!

Στην αρχή σταματήσαμε στην είσοδό του γιατί το πλακόστρωτο καλντερίμι ήταν αρκετά στενό και κατηφορικό και δεν γνωρίζαμε αν εκεί που κατέληγε θα υπήρχε χώρος για στάθμευση. Η έκπληξη μας ήταν μεγάλη όταν από την ερημιά και την ησυχία φτάσαμε σε μια όμορφη πλατεία που έσφυζε από ζωή (τελικά μπορούσαμε να παρκάρουμε). Τριγύρω όμορφα πέτρινα σπίτια και λίγο πιο κάτω η γέφυρα που ενώνει τις δύο συνοικίες κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του ποταμού.

 

πέτρινο γεφύρι Δοτσικού

 

 

ποταμός Δοτσικιώτης

 

 

 

Για να γνωρίσουμε λοιπόν το Δοτσικό κάναμε ένα μικρό περίπατο. Στη διαδρομή βρήκαμε ένα παντοπωλείο που ήταν και μικρό μουσείο… σε μια βιτρίνα ο ιδιοκτήτης είχε ολόκληρη σειρά από διάφορα είδη και μεγέθη απολιθωμένων οστράκων που είχαν βρεθεί στην περιοχή!!

Όταν ήρθαμε στα Γρεβενά το μόνο που γνωρίζαμε ήταν για τα προϊστορικά ευρήματα στο Νομό και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Μηλιά εκεί όπου εκτίθενται οι μεγαλύτεροι χαυλιόδοντες στον κόσμο  http://mfi-miliasgrevenon.gr/ .      Η περιοχή τελικά παρουσιάζει και από αυτή την άποψη μεγάλο ενδιαφέρον !!!

Στη συνέχεια πήγαμε για φαγητό στην πλατεία του χωριού (εξαιρετικό κρέας αλλά …προτηγανισμένες πατάτες.. ήμαρτον) και κατά τις 16.00 ξεκινήσαμε για την επιστροφή ακολουθώντας  το χωματόδρομο που ξεκινούσε από το παντοπωλείο. Δεν μετανιώσαμε για την επιλογή μας παρά τα αρκετά  ανηφορικά χιλιόμετρα. Πηγαίναμε σιγά – σιγά απολαμβάνοντας τα πανύψηλα δέντρα και τη θέα. Μη διστάσετε να ακολουθήσετε το δρόμο, αξίζει!!!

Τελικά, βγήκαμε στο κεντρικό δρόμο για Σαμαρίνα  (από Φιλιππαίους) από κει πλέον ήταν θέμα λίγης ώρας να φτάσουμε στη διασταύρωση για το ξενοδοχείο.

Τα χαριτωμένα αυτά προβατάκια τα συναντήσαμε την ώρα που διέσχιζαν το δρόμο.

Ακόμα μια μέρα είχε φτάσει στο τέλος της και το απόγευμα είχαμε αποφασίσει να το αφιερώσουμε στο διάβασμα…. που αλλού? … μα φυσικά δίπλα στην πισίνα.

Η συνέχεια της περιήγησης στην Πίνδο σε λίγες μέρες…