Μέρος Δ’: Ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μας στα Γρεβενά

Όπως σας είχα αναφέρει, στην προηγούμενη ανάρτηση, για την τελευταία μέρα αφήσαμε τη Σαμαρίνα το ξακουστό βλαχοχώρι.

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί για Φιλιππαίους, μια διαδρομή που είχαμε ξανακάνει μέχρι το χωματόδρομο που οδηγεί στο Δοτσικό. Επιλέξαμε να πάμε μέσω Φιλιππαίων και να επιστρέψουμε από τη Σμίξη ώστε να επισκεφτούμε και το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας.

Πηγαίνοντας, λίγο μετά τη διασταύρωση για Δοτσικό, είδαμε μια ταμπέλα που έγραφε: «Μνημείο Πεσόντων Αννίτσας» και έδειχνε προς το βουνό δεξιά μας. Εκεί, μέσα στην ερημιά, στην κορυφή του υψώματος «ΑΝΝΙΤΣΑ» τιμώνται οι 120 πεσόντες της μάχης που έγινε στις 2 Νοεμβρίου του 1940.

Η θέα από εκείνο το σημείο είναι κάτι περισσότερο από μαγευτική!!

Μετά από τη μικρή αυτή στάση συνεχίσαμε την πορεία μας μέχρι τη Σαμαρίνα που βρίσκεται στα 1650 μέτρα υψόμετρο, χτισμένη αμφιθεατρικά  στις πλαγιές του Σμόλικα, της ψηλότερης κορυφής της Πίνδου.

Λίγο πριν τη Σαμαρίνα

Σαμαρίνα

Έχοντας στο νου τα χωριά που είχαμε επισκεφτεί τις προηγούμενες μέρες ξαφνιαστήκαμε από το μέγεθος της αλλά και από τα καταστήματα που υπήρχαν για την εξυπηρέτηση των κατοίκων και των ταξιδιωτών. Στην κεντρική πλατεία ο κόσμος απολάμβανε τον καφέ ή το φαγητό του, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν τον περίπατό τους.

Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το παλιό δημοτικό σχολείο στο οποίο πλέον στεγάζεται η βιβλιοθήκη του Δήμου ( απ’ ότι μας είπαν υπάρχουν πάνω από 6000 τίτλοι). Στο προαύλιο θα θαυμάσετε την μεγάλη εκκλησία της Κοίμησις της Θεοτόκου στης οποίας το Ιερό έχει φυτρώσει ένα πεύκο!!

Ιερός Ναός Κοίμησις της Θεοτόκου

Το προαύλιο αυτό είναι ο τόπος συνάντησης των παιδιών, εκεί παίζουν μπάλα, τρέχουν και διασκεδάζουν. Δυστυχώς το χειμώνα η Σαμαρίνα ερημώνει, μένουν μόνο οι ξενοδόχοι και κάποιοι από τους καταστηματάρχες.

Στην περίπτωση που επιλέξετε τη Σαμαρίνα, για να κάνετε τις διακοπές σας, θα έχετε τη δυνατότητα να περπατήσετε στα μονοπάτια του Σμόλικα και να απολαύσετε τη φύση. Για φαγητό οι επιλογές περιορίζονται στο κρέας και δη στο αρνίσιο γι’ αυτό πριν ξεκινήσετε ελέγξτε τη χοληστερίνη σας!! Εμείς επειδή το είχαμε μπουχτίσει  φύγαμε προς το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας και από κει κατεβήκαμε στο Δίστρατο για πέστροφα (το Δίστρατο ανήκει στο Νομό Ιωαννίνων και η τοποθεσία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι απόκοσμα όμορφη. Χτισμένο ανάμεσα σε απόκρημνες χαράδρες, γεμάτο με ρυάκια που καταλήγουν στον Αώο ποταμό, με κέδρους, οξιές, πεύκα κ.α. δέντρα να προσφέρουν απλόχερα τη δροσιά τους, αξίζει να το επισκεφτείτε.).

Δίστρατο

Η παραπάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη από την ταβέρνα που καθίσαμε για φαγητό.

λίγο μετά το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας, μαύρη πεύκη..

Επιστρέψαμε αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο για ξεκούραση γιατί το βράδυ θα πηγαίναμε στη γιορτή των μανιταριών στους Φιλιππαίους, στην πρώην κατασκήνωση «Κουρούνας».

Ένα θα σας πω, δεν έχω βρεθεί ξανά σε τέτοια γιορτή – πανηγύρι στην Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο το θέμα που διέφερε (τα μανιτάρια δηλαδή), ήταν οι ομιλίες με αντικείμενο τους μύκητες, η δυνατότητα να τους δεις στο μικροσκόπιο, οι κατασκηνωτές με τα sleeping bags και τις σκηνές τους, τα παιχνίδια για τα μικρά και μεγάλα παιδιά, οι πάγκοι με τα πολλά διαφορετικά καλούδια (φαγώσιμα και μη), οι τέντες με τα πρόχειρα τραπέζια για το φαγοπότι, η μεγάλη σκηνή που φιλοξενούσε τους τραγουδοποιούς και πολύς πολύς κόσμος!!!

Για όσους ενδιαφέρονται για του χρόνου οι κατασκηνώσεις βρίσκονται 2-3 χιλιόμετρα έξω από το χωριό σε μια κατάφυτη πανέμορφη περιοχή. Μη λησμονήσετε να φάτε μανιτάρια!!!!

Κάπως έτσι και με αρκετή παραδοσιακή μουσική έφθασε στο τέλος της η νύχτα…. την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής.

Κάποια στιγμή ελπίζω να μας ξαναφέρει ο δρόμος σε αυτά τα μέρη.